“Ik zou soms willen dat ik morgen niet meer wakker word en dat het solliciteren voorbij is”. Dit was wat een van mijn cliënten, laten we haar Ella noemen, tegen mij zei toen ik haar vroeg hoe het met het solliciteren ging. Ik was er diep van onder de indruk en de zin spookte dagenlang door mijn hoofd. En nog steeds. Ella behoort tot de groep baanzoekers van 55+, die na een dienstverband van meer dan 25 jaar door een reorganisatie op straat kwam te staan. Met de pech dat de werkzaamheden die zij al die jaren heeft gedaan niet meer bestaan. Wat nu? Inmiddels zit ze in de bijstand en moet ze 10 keer per week solliciteren. Ook moet ze verplicht deelnemen aan workshops georganiseerd door het UWV (waar de trainer haar vervolgens fijntjes liet weten dat de kans dat ze ooit nog een baan vindt minimaal is). Motiverend is dat niet, deprimerend wel. Ella gaat zwaar gebukt onder de druk die ze ervaart vanuit het UWV. Toch zit Ella niet stil. Ze is heel actief als vrijwilliger. Zo behoudt ze structuur, haar sociale leven en voelt ze zich nuttig. Ze wil heel graag weer aan het werk maar heeft het gevoel dat niemand op haar zit te wachten. Deze week breek ik een lans voor deze en alle andere Ella’s: help de Ella’s in jouw omgeving en open je netwerk. Zonder onze hulp gaan ze het niet redden.
Heel herkenbaar ik weet van tientallen Ik zit regelmatig te briefen op een aanbod voor deze groep mensen Niet het UWV aanbod op basis van controle, maar een ontwikkeingsaanbod. Een traject waarbij mensen vanuit hun kracht en mogelijkheid aan de slag gaan om een baan te krijgen dan wel te creëer en. Ik weet dat het kan en moet.
Daar denk ik graag eens over mee en ik ken nog wel mensen met verstand van zaken op dit vlak. We gaan vaart zetten achter het inplannen van onze afspraak!